Το πρώι της 25ης Αυγούστου 2023, ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλλαν και εκκένωσαν την κατάληψη του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω – Κάτω Πατησίων, καθώς και την κατάληψη Ζιζάνια στις οδούς Φυλής και Φερών (πλ. Βικτωρίας). Και οι δύο καταλήψεις, η πρώτη μετρώντας 27 χρόνια ζωής ενώ η δεύτερη τρία, είχαν ενεργή σχέση με τις γειτονιές τους, λειτουργώντας ως τόποι αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε ντόπιους και μετανάστες/ριες μέσα στο νοσηρό αστικό κέντρο. Λίγες μέρες μετά τις δύο εκκενώσεις, στις 31/08, οι μπάτσοι εισβάλουν και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου, καταστρέφοντας υλικές υποδομές. Ο χώρος πολύ σύντομα ανακαταλαμβάνεται με φόντο πλήθος διώξεων, πολλές προσαγωγές και συλλήψεις,αλλά και τραυματίες από τους δολοφόνους της ΔΡΑΣΗ. Παράλληλα, η κοσμητεία της Νομικής εισβάλλει και εκκενώνει το στέκι των Καλιαρντών, σε μια ακόμη προσπάθεια αποστείρωσης της φοιτητικής κοινότητας.
Ο χρόνος που επιλέγεται δε μας εκπλήσσει. Στο κατώφλι των πιο σκληρών ανταγωνισμών, τα υλικά πλήγματα στο κομμάτι που αντιμάχεται με τους δυναμικότερους όρους τα σχέδια των κυρίαρχων είναι αναμενόμενα. Εν μέσω καταστροφικών πυρκαγιών και πλημμυρών που θερίζουν όλο τον ελλαδικό χώρο, έχοντας αφήσει πίσω τους δεκάδες νεκρών, σε μια συνθήκη εθνικιστικού και ρατσιστικού παροξυσμού (πάντα με τις ευλογίες και την πριμοδότηση του κράτους), καθώς και της ολοένα εντεινόμενης οικονομικής αφαίμαξης και εργασιακής ασφυξίας των από τα κάτω, η κρατική εξουσία για άλλη μια φορά επιτίθεται σε όσους και όσες αγωνίζονται και προσπαθούν να βάλουν ανάχωμα στη στυγερή πραγματικότητα που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο. Δεν ξεχνάμε άλλωστε τι συνέβη εν μέσω καλοκαιριού, που λίγο μετά την πολύνεκρη δολοφονία των μεταναστών στην Πύλο, άλλοι δύο ελεύθεροι χώροι, το πάρκο Δρακόπουλου και ο ΕΚΧ Βοτανικός, βρέθηκαν στο στόχαστρο κράτους και επενδυτών όπως συμβαίνει με το Λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια και σε άλλες περιόχες. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που στοχοποιούν τα πιο υποτιμημένα ταξικά αδέρφια μας, τους μετανάστες/στριες, στρώνοντας το έδαφος για τις δολοφονίες μεταναστών και τα ρατσιστικά πογκρόμ όπως αυτά σε Έβρο και Λεμεσό, αποκλείουν τους ελεύθερους χώρους και καταστέλλουν τις ριζοσπαστικές δομές του ανταγωνιστικού κινήματος στα πλαίσια μίας συνολικής, ψυχρά υπολογιστικής εκστρατείας.
Οι καταλήψεις και τα αυτοοργοργανωμένα εγχειρήματα αγώνα αποτελούν σημεία πολιτικής ζύμωσης, τόπους συνάντησης και αμφισβήτησης των κυρίαρχων σχέσεων, ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αποτελούν αναχώματα στον εθνικιστικό και πατριωτικό οχετό, στο ρατσισμό και το φασισμό, στην πατριαρχία, στις κραυγές για συστράτευση σε εθνικούς πολέμους καθώς και στην ανάπτυξη και τον εξευγενισμό. Μέσα από τις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αγώνα, παλεύουμε χωρίς μαγικές συνταγές, αλλά με όπλα μας τη συλλογικοποίηση, την αλληλεγγύη και τη δράση στο εδώ και το τώρα, για την συλλογική και ατομική απελευθέρωση.
Σε πείσμα του κράτους, των εφεδρειών του, αλλά και των “εχεφρόνων” χειροκροτητών του, οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Άνω Κάτω, Ζιζάνια, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου και στέκι Καλιαρντών, και σε όλα τα διωκόμενα άτομα.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Αναρχικό Στέκι Υπόκεντρο