Κατηγορία: Κείμενα_Μπροσούρες

Αλληλεγγύη στα διωκόμενα άτομα της εκκένωσης του πολυτεχνείου της 13ης Νοεμβρίου 2020

Τον Νοέμβρη του 2020, και λίγες μέρες μετά την επαναφορά του καθολικού περιορισμού κυκλοφορίας στα πλαίσια της “πρόληψης της διασποράς της Covid-19”, αποφασίζεται το σφράγισμα του κάτω Πολυτεχνέιου από το Υπουργείο Προ.Πο. και την διοίκηση του ΕΜΠ εν όψει των αγωνιστικών κινητοποιήσεων για το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Στις 12 Νοέμβρη, μία μέρα πριν την εφαρμογή του lock-out, άνθρωποι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος επιλέγουν να εισέλθουν στο χώρο του Πολυτεχνείου θέτοντας υπό αμφισβήτηση τον αποκλεισμό του ίδιου του χώρου, τις σχεδιαζόμενες απαγορεύσεις της επερχόμενης πορείας της 17ης Νοέμβρη αλλά και της επιβληθείσας απαγόρευσης των συναθροίσεων. Παράλληλα και στο ίδιο ευρύτερο πλαίσιο, πραγματοποιείται κατάληψη στην πρυτανεία του ΕΜΠ στου Ζωγράφου. Σύντομα, το Πολυτεχνείο βρίσκεται αποκλεισμένο από τις δυνάμεις καταστολής και η πρόσβαση από αλληλέγγυο κόσμο γίνεται αδύνατη. Την επόμενη μέρα, η αστυνομία εισβάλει στον χώρο και τον εκκενώνει, συλλαμβάνοντας 68 άτομα με τις κατηγορίες της διασποράς Covid, της διατάραξης και διακοπής της ομαλής λειτουργίας εκπαιδευτικού ιδρύματος, της διέγερσης σε διάπραξη πλημμελήματος και έκθεσης σε κίνδυνο της δημόσιας ασφάλειας και της απείθειας. Επιπρόσθετα, σε κάποια συλληφθέντα επιβάλλονται και πρόστιμα «άσκοπης μετακίνησης».

Η πανδημία του κορωνοϊού αποτέλεσε την κορωνίδα των συναπτών καταστάσεων εξαίρεσης της τελευταίας 15ετίας στον ελλαδικό χώρο. Το κράτος, προφασιζόμενο της προστασία της δημόσιας υγείας, εξάντλησε το κατασταλτικό του οπλοστάσιο μέσω των απαγορεύσεων (κυκλοφορίας, διαδηλώσεων, συναθροίσεων), του διαρκούς ελέγχου σε φυσικό και ψηφιακό επίπεδο, την επαναφορά νομοθετημάτων της επταετίας, την γιγάντωση και τον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας. Παράλληλα, το ήδη υποβαθμισμένο σύστημα υγείας δεν ενισχύθηκε στο ελάχιστο, στρώνοντας το δρόμο της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της υγείας, της περιστολής των δυνατοτήτων του και της προσβασιμότητας από τους μη-έχοντες, με την απόληξη αυτής της κρατικής στρατηγικής να γίνεται πλέον πρόδηλη, με την εισαγωγή των επί πληρωμή απογευματινών χειρουργείων.

Στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης στον κόσμο του αγώνα εντάσσεται και η αποστείρωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Χώροι που ιστορικά αποτελούν πεδίο πολιτικοποίησης και πολιτικής δραστηριότητας, βρίσκονται στο στόχαστρο. Η κατάργηση του ασύλου, οι εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων στα πανεπιστήμια, η όλο και συχνότερη εισβολή και στρατοπέδευση μπάτσων, η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η ποινικοποίηση των γενικών συνέλευσεων και οι διώξεις για τις καταλήψεις σχολών δεν στοχεύουν σε καμιά υποτιθέμενη εξυγίανση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά στην επιβολή σιγής νεκροταφείου σε χώρους που αποτελούν θερμοκοιτίδες ανατρεπτικών διεργασιών. Ιδιαίτερα για την γειτονιά των Εξαρχείων οπού εδράζεται ο χώρος του κάτω Πολυτεχνείου, το στοίχημα από την μεριά κράτους-κεφαλαίου είναι πολυεπίπεδο, καθώς εδώ και χρόνια προσπαθείται η απέκδυση των πολιτικών χαρακτηριστικών που ιστορικά φέρει η γειτονιά με πολλαπλούς τρόπους. Η διαρκής παρουσία μπάτσων, η κατασκευή του μετρό, ο εκτοπισμός των κατοίκων λόγω των τεράστιων ενοικίων και χάριν της τουριστικής ανάπτυξης και των Airbnb, το σφράγισμα του κτιρίου Γκίνη που φιλοξενούσε πολλά χρόνια διαδικασίες του α/α χώρου, η εν γένει μετατροπή της γειτονιάς από ένα ζωντανό πεδίο διεξαγωγής πολιτικής δράσης από τις καταπιεσμένες σε ένα εναλλακτικό μουσείο-διασκεδαστήριο προς εκμετάλλευση από επενδυτικά funds και αφεντικά, αποτελούν καίρια σημεία που εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Η εκκένωση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 2020 αποτέλεσε μιά ακόμα κίνηση σε αυτήν την κατεύθυνση.

Απο την μεριά μας, δεν θα μπορούσαμε παρά να τοποθετήσουμε εαυτές πλάι στα διωκόμενα άτομα της εκκένωσης του Πολυτεχνείου, και ταυτόχρονα απέναντι στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις και τις ορέξεις του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου, που θέλουν πανεπιστήμια και γειτονιές να αποτελούν αποκλειστικά πεδία κερδοφορίας, και ανθρώπους-μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης. Είμαστε δίπλα τους, όπως και σε κάθε κατεπιεσμένο που επιλέγει να ορθώσει ανάστημα, που διεκδικεί να ζήσει μια ζωή με όρους αξιοπρέπειας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ – ΠΕΜΠΤΗ 14/11 9:00

Αναρχικό Στέκι Υπόκεντρο

ypokentro [at] espiv.net

Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα μαζί μας στις καρδιές και στους αγώνες μας_Για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

Για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Στις 31 Οκτωβρίου 2024 σκοτώνεται ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης, μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους. Από την ίδια έκρηξη, η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα μεταφέρεται στο νοσοκομείο με πολλαπλά τραύματα. Ακολουθεί το γνωστό «κυνήγι μαγισσών» και η προσπάθεια διαμόρφωσης εντυπώσεων από τις συντεταγμένες κρατικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, ενώ συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται ο σύντροφος Δημήτρης Π. και η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., με μόνη σύνδεση τη σχέση τους με το διαμέρισμα στο οποίο έγινε η έκρηξη.

Γνωρίζαμε τον Κυριάκο από την ακούραστη και επίμονη παρουσία του σε αμέτρητους αγώνες, πάντα στο πλευρό των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Από τη διεκδίκηση του δρόμου στις πιο δύσκολες καταστάσεις, την αλληλεγγύη προς φυλακισμένους-ες και μετανάστριες-ες, μέχρι τους αγώνες ενάντια στον εξευγενισμό των Εξαρχείων και των γειτονιών του κέντρου, τις αντιφασιστικές συνελεύσεις, τις δράσεις και διαδικασίες ενάντια στις κρατικές δολοφονίες, και τους ταξικούς και φεμινιστικούς αγώνες. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πεδία στα οποία είχαμε την τύχη να συνδιαμορφώσουμε, να διαφωνήσουμε και να συμπράξουμε. Είναι εκεί, που γνωρίσαμε το σπινθηροβόλο βλέμμα σου, το μόνιμο χαμόγελό σου, την ψύχραιμη φωνή σου και το ακαμπτο ηθικό σου, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Όσο για τη συντρόφισσα Μαριάννα, δεν υπάρχει συνέλευση που δεν βρέθηκε, πορεία που δεν πήγε, αγώνας που δεν έδωσε, πάντα παρούσα στα πεδία του αγώνα . Ξέρουμε πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε μαζί της στα αμφιθέατρα, στο δρόμο, στα στέκια, τις καταλήψεις, τους ελεύθερους χώρους και παντού . Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το βάρος αυτού του δύσβατου μονοπατιού στο οποίο βαδίζει τώρα· μονάχα της θυμίζουμε πως δεν θα είναι ούτε στιγμή μόνη. Είμαστε πλάι της.

Η συντρόφισσα αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό με πολλαπλά τραύματα και ανακρίθηκε πριν καν βγει από το νοσοκομείο. Η εξαναγκαστική ανάκριση μιας πολυτραυματία αποτελεί βασανιστήριο, με τις διωκτικές αρχές να μη διστάζουν να το πραγματοποιήσουν, παρότι το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου γνωμοδότησε για το αντίθετο και η ίδια μέσω του δικηγόρου της ζήτησε εβδομαδιαία αναβολή. Από το Σάββατο 09/11 κρίνεται προφυλακιστέα.

Τόσο στη Μαριάννα όσο και στον σύντροφο Δημήτρη Π. και τη συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., που συνελήφθησαν μετά την έκρηξη, έχουν αποδοθεί βαριές κατηγορίες με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α: συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, έκρηξη και προμήθεια, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών, φθορά ξένης περιουσίας. Χωρίς κανένα ουσιαστικό στοιχείο, τα δύο συντρόφια – ο Δημήτρης Π. και η Δήμητρα Ζ. – κρίθηκαν προφυλακιστέα, αποτελώντας μία ακόμα από τις τόσες περιπτώσεις ποινικοποίησης συντροφικών και φιλικών σχέσεων. Είναι μια πάγια πρακτική των κρατικών μηχανισμών και της αντιτρομοκρατικής, η οποία πολλές φορές στο παρελθόν έχει αιχμαλωτίσει αγωνιστές και αγωνίστριες με στόχο τη διάχυση ενός κλίματος φόβου απέναντι στις σχέσεις, και στον αγώνα τον ίδιο, με στόχο την απομόνωση των αγωνιστών και την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης.

Τα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να σπείρουν ένα κλίμα τρομοϋστερίας, παρουσιάζοντας αγωνιζόμενους ανθρώπους ως «επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο», αποπολιτικοποιώντας τη δράση τους. Η απόσπαση, άλλωστε, της κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στην ολοένα εντεινόμενη εκμετάλλευση των καταπιεσμένων στηρίζεται στα προπαγανδιστικά της δεκανίκια. Οι ίδιοι που σιωπούν απέναντι στις κρατικές δολοφονίες μεταναστών στα τμήματα και στα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, συγκαλύπτουν κρατικά εγκλήματα όπως αυτά των Τεμπών και εργοδοτικές δολοφονίες, παίρνουν θέση υπέρ της γενοκτονίας και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από το Ισραηλινό κράτος και της αιματηρής εξυπηρέτησης των δυτικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Οι ίδιοι που ξεπλένουν βιαστές και γυναικοκτόνους και σιγοντάρουν την καθημερινή ταξική και κοινωνική βία που βιώνουν τα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, δε θα είναι αυτοί που θα μιλήσουν για τα όσα συνέβησαν στις 31/10 στους Αμπελόκηπους, τις νοηματοδοτήσεις και τις επιλογές αγώνα των συντρόφων μας. Όσο τα καθεστωτικά μέσα στοχοποιούν, διαπομπεύουν και κανιβαλίζουν συντρόφους και συντρόφισσες στρώνοντας το δρόμο της καταστολής, η απάντησή μας είναι μία: Θα μας βρείτε απέναντί σας.

Εμείς με τη σειρά μας μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συντρόφισσα Μαριάννα και ο σύντροφος Κυριάκος αποτελούν σάρκα από τη σάρκα των κινηματικών επαναστατικών διεργασιών και αναπόσπαστο κομμάτι του πολύμορφου αγώνα.

Η πολυμορφία των μέσων αγώνα που το ανταγωνιστικό κίνημα επιλέγει, σε διαλεκτική με το σκοπό, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων ενάντια στο υπάρχον, επιφέροντας πολλές φορές βαρύτατο τίμημα. Οι επιλογή της κοινωνικής και ταξικής αντιβιας που αμφισβητεί έμπρακτα την αστική νομιμότητα και το κρατικό μονοπώλιο της βίας, προσανατολισμένη προς μια επαναστατική κατεύθυνση, αποτελεί διαχρονικά κομμάτι των αγώνων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων και ως τέτοια θα την υπερασπιστούμε. Πρόκειται για επιλογές που μπορούν να κριθούν μόνο από τον ίδιο τον κόσμο του αγώνα και την ιστορία των κοινωνικών μεταβολών, σε αντίθεση με την κυριαρχία και κάθε λογής θεσμική εξουσία, η οποία αποσκοπεί πρωτίστως στη διαιώνισή της.

Αυτό όμως, που φωτίζει περισσότερο τα δύο συντρόφια είναι η αταλάντευτη πορεία τους, η αδιάκοπη παρουσία τους στους αγώνες και η πίστη τους στην επαναστατική προοπτική για έναν άλλο κόσμο. Για το όραμα μία αυτοοργανώμενης κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, χωρίς κράτη, θεούς και αφεντικά. Υπόσχεση δικιά μας προς το σύντροφο η συνέχιση του αγώνα. Ούτε βήμα πίσω.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ. ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ Π.

ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΦΙΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

 

Αναρχικό στέκι Υπόκεντρο

Εμπρηστές και εκμεταλλευτές είναι το κράτος και οι καπιταλιστές_Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία

κειμενο_πυργκαγιές

Εκδήλωση – παρουσίαση μπροσούρας, Ενάντια στον Εξευγενισμό και την Ανάπτυξη

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Πέμπτη 4/7, 19:00, στην κατάληψη Εξωστρεφή

Παρουσίαση μπροσούρας:

“Ιχνηλατώντας τις αντιστάσεις στη μητρόπολη ενάντια στην επιβολή του εξευγενισμού”

 

*σε περίπτωση κακοκαιρίας θα ανακοινωθεί νέα ημερομηνία

 

Mπροσούρα σε pdf:

brochure_gentri_ypokentro

Για τη σφαγή στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης

Αλληλεγγύη στον αγώνα των παλαιστινίων για ζωή, αξιοπρέπεια, γη και ελευθερία

Η βία για όσες και όσους γεννήθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου,και οι μήνες που έχουν περάσει από την επίθεση αποτελούν ένα νέο κεφάλαιο στο μεγάλο βιβλίο της εξόντωσηςπου οι παλαιστίνιοι/ες βιώνουν καθημερινά εδώ και χρόνια. Στο συνεχιζόμενο απαρτχάιντ των κατεχόμενωνεδαφών που λαμβάνει χώρα από το 1948 (Νάκμπα) και μετά, η καθημερινότητα των ανθρώπων μεταφράζεται πέραντων δολοφονιών και των φυλακίσεων σε συνεχείς περιορισμούς στις μετακινήσεις, αναγκαστικές εξώσεις καιεκτοπισμούς, κατεδαφίσεις σπιτιών, εξευτελισμούς, καθώς και συνεχή παρουσία του ισραηλινού στρατού και τωνεποίκων. Και σε πείσμα αυτού του συνολικού ασφυκτικού τοπίου ύπαρξης που επιβάλλεται με όρους φυλετικής καιθρησκευτικής κάθαρσης και ταξικής εκμετάλλευσης όλα αυτά τα χρόνια της κατοχής, οι παλαιστίνιοι/ες δε σταματούννα αγωνίζονται, να διεκδικούν την αξιοπρέπεια, τη γη και την ελευθερία τους.

Το ισραηλινό κράτος, εδώ και πέντε μήνες έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου σφαγή στην Παλαιστίνη. Μέχριτώρα, πάνω από 100 χιλιάδες παλαιστίνιοι/ες είναι νεκροί, αγνοούμενες ή τραυματισμένοι με τους επιβεβαιωμένουςνεκρούς να ξεπερνούν τις 30 χιλιάδες, αριθμός που διαρκώς αυξάνεται και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών -άνω των12000- να είναι παιδιά. Ολόκληρες πόλεις και χωριά κατεδαφίζονται για να κατασκευαστούν στη θέση τους ταχύταταυποδομές με τείχη, συστήματα παρακολούθησης και ισραηλινά στρατιωτικά φυλάκια. Ο ισραηλινός στρατός καθημερινάεπιτίθεται με όλα τα μέσα στον παλαιστινιακό πληθυσμό, χωρίς να διστάσει να επιτεθεί σε νοσοκομεία, γιατρούς καινοσηλευτικό προσωπικό αλλά και φορτηγά που μεταφέρουν φάρμακα ή τρόφιμα. Πέρα από τις βόμβες και τα πυρά οιπαλαιστίνιες/οι αντιμετωπίζουν τα υψηλότερα επίπεδα επισιτιστικής ανασφάλειας που έχουν καταγραφεί, με τον λιμόνα είναι προ των πυλών, κόσμο να τρέφεται με οτιδήποτε στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση και με τις παραδόσειςτροφίμων να αποτελούν ενέδρες θανάτου από τις ισραηλινές δυνάμεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επίθεση στις29 Φεβρουαρίου νοτιοδυτικά της Γάζας με 110 νεκρούς και πάνω από 700 τραυματίες). Βασικές υποδομές ρεύματος,παροχών νερού και οδικών δικτύων έχουν δεχθεί πλήγματα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθίσταται σχεδόναδύνατη, λόγω του αποκλεισμού του ανεφοδιασμού.

-Πιάνοντας το νήμα μιας γενοκτονίας

Η επίθεση της 7ης Οκτώβρη που πραγματοποιήθηκε από τη Χαμάς και άλλες οργανώσεις, κομμάτια της παλαιστινιακήςαντίστασης, χωρίς αμφιβολία επανατοποθέτησε το παλαιστινιακό ζήτημα στην πρώτη γραμμή παγκοσμίως. Τοισραηλινό κράτος, σχεδόν 5 μήνες μετά, έχει αιματοκυλίσει τα παλαιστινιακά εδάφη επικαλούμενο την «αυτοάμυνα»ή την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως στην πραγματικότητα στοχεύει στον πλήρηκαι οριστικό εκτοπισμό των παλαιστινίων, σε συνέχεια μιας 75χρονης ιστορίας καταπίεσης και εξόντωσης: από τηΝάκμπα («Καταστροφή») του 1948, με τον εκτοπισμό πάνω από 800.000 παλαιστινίων από τη γη που ζούσαν, στουςΠολέμους των Έξι Ημερών (1967) και του Γιομ Κιπούρ (1973), την εισβολή στον Λίβανο και τη σφαγή στα προσφυγικάστρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα (1982), το δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου το 2006 και τον παράλληλο αποκλεισμόβομβαρδισμό της Γάζας, την εισβολή πάλι στη Γάζα το 2008 και το 2014, τον διαρκή εποικισμό και διωγμό τωνκατοίκων στις πόλεις της Δυτικής Όχθης, μέχρι και σήμερα και την εν εξελίξει γενοκτονία.

Η επίκληση της ανάγκης ύπαρξης ισραηλινού κράτους που σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε στα παλαιστινιακά εδάφη απότο τις συμμαχικές δυνάμεις, με βάση το αφήγημα της επιστροφής στους «ιερούς τόπους», στο τέρμα του Β’ ΠαγκοσμίουΠολέμου και τον πρωτοφανή αφανισμό εκατομμυρίων εβραίων -μεταξύ τσιγγάνων, αντιφρονούντων, ομοφυλόφυλωνκλπ- άνοιξε με τους χειρότερους όρους μια σελίδα στην παγκόσμια ιστορία και επαναφέρει έκτοτε εικόνες θανάτουκαι καταστροφής. Τα οφέλη αλλά και οι αιτίες του εκτοπισμού του αραβικού πληθυσμού από το ισραηλινό κράτοςαλληλοπλέκονται ανάμεσα σε πολιτικές, οικονομικές αλλά και γεωστρατηγικές κατευθύνσεις, προσδεμένα στο άρματου μιλιταρισμού και της δυτικής οικονομικοπολιτικής επιβολής. Αιχμιακές τεχνολογίες πειθάρχησης και εξόντωσηςβρίσκουν την εφαρμογή τους από ένα κράτος «παράδειγμα» ολοκληρωτισμού τόσο στον εσωτερικό πληθυσμό του,πολλώ δε μάλλον στους αραβόφωνους παλαιστίνιους, συμβάλλοντας στην ταξική και πολιτική υποτίμηση τους.

Ενδεικτικός της δυτικής συναίνεσης στον αφανισμό τους είναι ο τρόπος με τον οποίο καλύπτονται τα σημερινάγεγονότα στα προπαγανδιστικά μέσα των κρατών, αλλά και η σχεδόν σύσσωμη πολιτική και στρατιωτική ενίσχυση τωννέων εγκλημάτων. Παρά το «ανθρωπιστικό προσωπείο» των τελευταίων παραινέσεων προσωρινής παύσης πυρών απότον ΟΗΕ ή τις εξαγγελίες των ΗΠΑ για κατασκευή λιμανιού στη Γάζα, γεγονότος καλοδεχούμενου από το Ισραήλ, δεναποκρύπτεται στιγμή πως καμία ουσιαστική πίεση δεν ασκείται για τη διάνοιξη δρόμων χερσαίας προσέγγισης τωναποκλεισμένων εδαφών ή πραγματικής πολιτικής και οικονομικής καταδίκης των εγκλημάτων που λαμβάνουν χώρα.

Η στρατιωτική συμμαχία Ισραήλ-Δύσης δείχνει τα δόντια της με ευθυγραμμισμένες ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ-δυτικές χώρες,οι οποίες λαμβάνουν μέρος στη σφαγή και ενισχύουν στρατιωτικά και πολιτικά την ισραηλινή πολεμική μηχανή,εδραιώνοντας τα συμφέροντά τους και αυτά του ισραηλινού κράτους στη Μέση Ανατολή. Ο συνασπισμός τωνπαραπάνω δυνάμεων στηρίζει πλήρως τις πρόσφατες κινήσεις του ισραηλινού κράτους, καθώς, μεταξύ άλλων, στηνπεριοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχουν βρεθεί κοιτάσματα φυσικού αερίου τα όποια θέλει να εκμεταλλευτεί,γεγονός που γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό, λόγω των δυσμενών σχέσεων με Ρωσία, εν μέσω πολεμικού μετώπου στηνΟυκρανία.

Στην αντίπερα όχθη, Ιράν, Λίβανος, Κατάρ, Τουρκία συμμετέχουν στη γεωπολιτική ένταση της περιοχής, στηρίζονταςείτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω αντιπροσώπων την παλαιστινιακή πλευρά. Πιο ενεργή θέση καταλαμβάνει ο συμμαχικόςάξονας του Ιράν με τη λιβανέζικη Χεσμπολάχ, τους Χούθι στην Υεμένη και τις σιίτικες πολιτοφυλακές σε Ιράκ και Συρία.Την ίδια στιγμή, ο συνασπισμός των BRICS (Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Νότια Αφρική) ενισχύθηκε με την είσοδοτων κρατών της Σαουδικής Αραβίας (η οποία πριν την 7η Οκτώβρη ήταν έτοιμη να συνάψει συμφωνία με Ισραήλ καιΗΠΑ), της Αιγύπτου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις συμφωνίες του Αβραάμ από το2020 μεταξύ ισραηλινού κράτους και αραβικών χωρών για την αποδοχή και κανονικοποίηση του πρώτου), του Ιράν καιτης Αιθιοπίας, γεγονός που αναδεικνύει την αναδιευθέτηση των παγκόσμιων κρατικών-κεφαλαιακών ανταγωνισμώνκαι συσχετισμών .

-Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη σφαγή

Το ελληνικό κράτος από την πλευρά του συμμετέχει ενεργά στη σφαγή στην Παλαιστίνη στο πλαίσιο της ελληνοισραηλινής συμμαχίας και ως προκεχωρημένο νατοϊκό φυλάκιο στη Νοτιονατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο. Τοελληνικό πολεμικό ναυτικό μαζί με άλλα νατοϊκά πλοία επιχειρούν στα ανοιχτά της Γάζας στη Μεσόγειο, ενώ οιβάσεις της Σούδας και της Λάρισας, όπως και το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας αποτελούν κομβικό κρίκοτης πολεμικής μηχανής. Πραγματικότητα αποτελεί και η συμμετοχή ελληνικής φρεγάτας στη δυτική στρατιωτικήαποστολή στην Υεμένη (Prosperity Guardian) με επικεφαλής ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο με σκοπό τη διαφύλαξη τωνεφοπλιστικών συμφερόντων στην περιοχή περιορίζοντας τους αντάρτες Χούθι της Υεμένης. Οι τελευταίοι έχουνξεκινήσει από τις 19/10/2023 επιθέσεις στο νότιο Ισραήλ και σε εμπορικά πλοία που διέρχονται από την ΕρυθράΘάλασσα. Στο πλαίσιο αυτό, μάλιστα, επελέγη η βάση της Λάρισας ως έδρας της χερσαίας διοίκησης της ευρωπαϊκήςναυτικής αποστολής (επιχείρηση «Ασπίδες»), με το ελληνικό κράτος να λαμβάνει ηγετικό ρόλο στη διοίκηση.

Όμως και στο εσωτερικό το ελληνικό κράτος στοχοποιεί αλληλέγγυους και προχωρεί στην καταστολή ακόμη καισυμβολικών διαμαρτυριών ενάντια στη σφαγή στη Γάζα, όπως η ύψωση της παλαιστινιακής σημαίας. Προσαγωγές καισυλλήψεις από δημόσιους χώρους και γήπεδα, συνιστούν ορισμένες μόνο πτυχές της ποινικοποίησης της έκφρασηςαλληλεγγύης στον αγώνα των παλαιστινίων για ζωή, γη και ελευθερία. Την ίδια στιγμή, η κρατική προπαγάνδαστηρίζει το αφήγημα του «αμυνόμενου» ισραηλινού κράτους και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ενώ ενισχύει τηρητορική της ισλαμοφοβίας, που διαχέεται παράλληλα με το βάθεμα της εκμετάλλευσης των μεταναστών.

-Ο αγώνας συνεχίζεται…

Οι παλαιστίνιοι/ες εδώ και 75 χρόνια βιώνουν τηνεξόντωση και τον εκτοπισμό από ένα υπερ-εξοπλισμένο ισχυρόκράτος, το οποίο έχει αντίστοιχα ισχυρούς συμμάχους. Παρ’όλα αυτά, δεν έχουν σταματήσει να αντιστέκονται. Από τιςεξεγέρσεις, όπως οι δύο Ιντιφάντες (1987 και 2000), μέχριτις καθημερινές μορφές αντίστασης, διαμορφώνεται τοέδαφος ώστε να συνεχίζεται ο πολύμορφος αγώνας. Έναςαγώνας που μας αφορά και δεν μπορούμε παρά να είμαστεαλληλέγγυοι-ες-α, μιας και φωτίζει δρόμους εναντίωσηςαπέναντι σε πάνοπλους εχθρούς, τα κράτη και τους στρατούςτους. Το πλέγμα των αντιφάσεων, η πολυπλοκότητα κοινωνικώνδομών αλλά και δομών αγώνα που δεν εντάσσονται στααναρχικά χαρακτηριστικά δεν αποσιωπώνται. Οι παλαιστινιακέςοργανώσεις, παρά το ρόλο τους στην παλαιστινιακή αντίσταση,ανά στιγμές έχουν αμφισβητηθεί από τους ίδιους τουςκαταπιεσμένους ως εξουσιαστικοί κυβερνητικοί μηχανισμοί(απεργίες στη Γάζα κατά της Χαμάς, συγκρούσεις για διαφθοράτης Φατάχ και επιθέσεις στα σώματα ασφαλείας στη ΔυτικήΌχθη, αντιστάσεις από queer άτομα και παλαιστίνιες γυναίκεςκατά των καταπιέσεων) κι αυτό από μας γίνεται αντιληπτόως ενισχυτικό του πολύπλευρου αγώνα απέναντι σε κάθεεξουσιαστικό σύμπλεγμα, απέναντι σε κάθε μηχανισμό πουστόχο έχει την εκμετάλλευση των καταπιεσμένων βάσει φύλου,τάξης, φυλής. Την ίδια όμως στιγμή, αναγνωρίζουμε ότι ηπρονομιακή μας θέαση εντός των δυτικών κοινωνιών, συχνά μπορεί να θέτει όρια κατανόησης και ανάλυσης τουκοινωνικού γίγνεσθαι, ή να εμπεριέχει διαφορετικά -δυτικά- φίλτρα ανάγνωσης της καθημερινότητας των ανθρώπωνπου ζουν και αγωνίζονται στις περιοχές αυτές. Με κάθε σπίτι να έχει τουλάχιστον από ένα νεκρό και ένα φυλακισμένο,η ίδια η αξία της ζωής και του θανάτου αποκτά διαφορετικό νόημα. Οι δρόμοι της αντίστασης στη βαρβαρότητα,από την καθημερινότητα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας μεταξύ των καταπιεσμένων, μέχρι τις ένοπλεςαπαντήσεις και τα πλήγματα σε ισραηλινούς στόχους αποτελεί για το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού μιαελάχιστη δικαίωση και την πιο ουσιαστική υπενθύμιση για όλους, όλες και όλα εμάς, πως οι πιο όμορφοι αγώνεςμπορούν να φυτρώσουν και στις πιο σκοτεινές συνθήκες.

Η αντίσταση λοιπόν, των παλαιστίνιων συνεχίζεται παρά το βαρύ φόρο αίματος. Το γεγονός αυτό, παρά τηνανισοσταθμία δυνάμεων, καταφέρνει να κοστίζει στο κράτος του Ισραήλ οικονομικά και πολιτικά, με την οικονομίατου να πλήττεται κυρίως λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού. Στην Ερυθρά Θάλασσα οι επιθέσεις των Χούθι σεεμπορικά πλοία σε αλληλεγγύη με τον αγώνα των παλαιστινίων συνεχίζουν να πλήττουν την παγκόσμια οικονομία,με την Ευρωπαϊκή Ένωση να στέλνει δυνάμεις στην περιοχή και το ελληνικό κράτος να αναλαμβάνει τη διοίκηση τουεπιχειρησιακού στρατηγείου. Ταυτόχρονα, στο Τελ Αβίβ έχουν γίνει μεγάλες διαδηλώσεις κατά του κράτους και τηςδιαχείρισης του Νετανιάχου στον πόλεμο, ακολουθώντας προηγούμενο κύμα αντιδράσεων για διαφθορά. Στα αστικάκέντρα των υπόλοιπων πόλεων μαζικές διαδηλώσεις όσων τάσσονται απέναντι στη σύγχρονη σφαγή -με αυτές τωνεβραίων του εξωτερικού να έχουν μια ιδιαίτερη σημειολογία- αλλά και μικρότερες κινήσεις σαμποτάζ, επιθέσεων,συνθημάτων, παρεμβάσεων ενταγμένες στον πολύμορφο αγώνα, στέλνουν σινιάλο αλληλεγγύης στον αγώνα τωνπαλαιστινίων.

Κομμάτι των αγώνων που εδράζονται στα δικά μας εδάφη, απέναντι στη βαρβαρότητα του κόσμου που κράτη,κεφάλαιο και πατριαρχία μας επιβάλλουν, αυτό που μας είναι ξεκάθαρο είναι πως οι αγώνες τρέφονται και πλουτίζουναπό την αλληλεγγύη. Όσο οι σφαγές στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη μαίνονται. Όσο καταφτάνουν στις δικές μαςθάλασσες κι άλλες χιλιάδες εκτοπισμένοι από τη δολοφονική στρατιωτική μηχανή των διακρατικών αφεντικών πουτρέφεται από το αίμα των καταπιεσμένων. Όσο λογικές αντισημιτισμού ξαναβρίσκουν πάτημα, αντιστρέφονταςτελείως το νόημα αυτών των αγώνων. Όσο γινόμαστε κοινωνοί παραδειγμάτων αλληλεγγύης από κάθε γωνιά τουπλανήτη, από εβραίους του εξωτερικού αλλά και, εντός του ισραηλινού κράτους, αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στομιλιταρισμό, και την εθνικιστική, ισλαμοφοβική ρητορική που καλλιεργείται και αναπαράγεται συστηματικά δεκαετίες,εκείνους που εναντιώνονται στα τείχη και αρνούνται να καταταγούν. Όσο το ελληνικό κράτος βάζει πλάτη στη σφαγή.Τόσο στοχεύουμε στη διάρρηξη του ισχυρού προπαγανδιστικού μηχανισμού του ισραηλινού κράτους και της Δύσης,στη διάδοσης της φωνής των καταπιεσμένων, στο σαμποτάζ της δυτικής πολεμικής μηχανής και της συμμετοχής τουελληνικού κράτους σε αυτή.

Eνάντια σε κράτη, κεφάλαιο, έθνη, σύνορα, στρατούς, θρησκείες, ρατσισμό, πατριαρχία

Tώρα και για πάντα,εσωτερικός εχθρός στις πολεμικές εμπλοκές του ελληνικούκράτους

Ιντιφάντα σε κάθε γωνιά της γης

 

Το κείμενο σε PDF εδώ

Εισήγηση για την εκδήλωση-συζήτηση για το νέο Ποινικό Κώδικα στις 7/3/24 στο αναρχικό στέκι υπόκεντρο

 «Το βασικό ερώτημα, το οποίο τα διάφορα βιβλία πάντοτε αποσιωπούν, τίθεται κάπως έτσι: αν η φυλακή σημαίνει τιμωρία, ποινή και σωφρονισμός τότε είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται στην παραβίαση ενός ορισμένου κανόνα. Η παραβίαση του κανόνα φέρνει με τη σειρά της στο μυαλό την ίδια την έννοια του κανόνα: ποιος και πώς αποφασίζει τους κανόνες μιας κοινωνίας; Αυτό είναι το ζήτημα που περιέχει όλα τα άλλα ζητήματα και αν αναλυθεί μέχρι τέλους μπορεί να κατεδαφίσει το κοινωνικό οικοδόμημα και μαζί με αυτό τις φυλακές του.» Massimo Passamani

Εισήγηση για την εκδήλωση-συζήτηση για το νέο Ποινικό Κώδικα στις 7/3/24 στο αναρχικό στέκι υπόκεντρο.

Για μια ακόμα φορά, το δόγμα “Νόμος & Τάξη” βρίσκεται στο προσκήνιο με τις νέες αλλαγές που υπεισήλθαν στον ποινικό κώδικα. Οι σαρωτικές μεταβολές που περιλαμβάνει ο νέος ΠΚ επισφραγίζουν για μια ακόμα φορά το βασικό διακύβευμα των κυρίαρχων: το βάθεμα της εκμετάλλευσης, την όξυνση της καταστολής και του ελέγχου, την πειθάρχηση. Αυτές οι αλλαγές δεν ήρθαν εν κενώ. Το συνέχως αυξανόμενο κόστος ζωής που έχει θέσει ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού σώματος στα όρια της επιβίωσης, η επανεκκίνηση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, η διαρκής υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, η ποινικοποίηση των απεργιών, είναι μόνο κάποια από τα σημεία που συνθέτουν την συγκυρία μέσα στην οποία κατατέθηκε και ψηφίστηκε στις 22/2/2024 ο νέος ΠΚ . Όταν η όξυνση της εκμετάλλευσης συνθλίβει την κοινωνική βάση, το κράτος φροντίζει τόσο να αναβαθμίζει υλικοτεχνικά το κατασταλτικό του οπλοστάσιο, όσο και να προστατεύει με κάθε τρόπο την ομαλή λειτουργία της παραγωγικής διαδικασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο βασικός γνώμονας του νέου Π.Κ. είναι η διεύρυνση των αδικημάτων που επιφέρουν φυλάκιση. Μολονότι όλα τα επί μέρους άρθρα συντελούν σε αυτήν την κατεύθυνση, η περιστολή της χορήγησης αναστολών αποτελεί ίσως το πιο καίριο σημείο του νομοσχεδίου. Η αναστολή της ποινής για πλημμελήματα μετατρέπεται από κανόνα σε εξαίρεση. Προβλέπεται χορήγηση αναστολής για ποινές έως ένα έτος όταν οι αμετάκλητες προηγούμενες καταδίκες δεν υπερβαίνουν το ένα έτος. Για ποινές έως 2 έτη θα υπάρχει έκτιση της ποινής με εναλλακτικούς τρόπους: κοινωφελή εργασία ή χρηματική ποινή ή κατ’ οικον έκτιση με ηλεκτρονική επιτήρηση.Ενώ για ποινές 2 έως 3ετή προβλέπεται έκτιση ποινής είτε μέσω κοινωφελούς εργασίας ή φυλάκισης αν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις κατά την κρίση του δικαστηρίου για μετατροπή της ποινής. Για ποινές από 3έτη και πάνω προβλέπεται φυλάκιση μέρους ή του σύνολου της ποινής. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως το ενδεχόμενο εγκλεισμού στα κελιά της δημοκρατίας αυξάνεται για την συντριπτική πλειοψηφία των υποδίκων, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι πληθώρα αδικημάτων έχουν ήδη αυστηροποιηθεί στο κομμάτι της ποινής στις δύο προηγούμενες μεταρρυθμίσεις του ποινικού κώδικα. Παραλλήλα ενισχύεται η λογική των εναλλακτικών τιμωρητικών ποινών μέσω της κοινωφελούς εργασίας και των χρηματικών ποινών. Ενώ επίσης επεκτείνεται η εφαρμογή της κατ οίκον έκτισης της φυλάκισης με την χρήση και ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι). Ταυτόχρονα έχουμε την αύξηση του ανώτατου ορίου κάθειρξης για κακουργήματα από τα 15 στα 20 έτη όπως και του ανώτατου ορίου κάθειρξης επί συρροής κακουργημάτων στα 25 έτη (από 20) και επί συρροής πλημμελημάτων στα 10 έτη (από 8) ενώ παράλληλα αυστηροποιούνται και οι προϋποθέσεις για την υφ ‘ όρον απόλυση ενός κρατουμένου. Οι λοιπές ρυθμίσεις που προβλέπονται φέρουν επίσης το χαρακτήρα τόσο της επιβολής της φυλάκισης, όσο και της επίσπευσης των δικαστικών διαδικασιών: Τηλεδίκες, εξίσωση γραπτών καταθέσεων μπάτσων με την εξέτασή τους στην ακροαματική διαδικασία, δυνατότητα δυο αναβολών (η δεύτερη δίνεται μόνο για λόγους ανωτέρας βίας), περιορισμός της δυνατότητας έφεσης, μονομελή πλημμελειοδικεία και κακουργιοδικεία. Στο στόχαστρο μπαίνουν για ακόμα μια φορά και οι μετανάστριες/ες, καθώς προβλέπεται απέλαση για καταδικές που υπερβαίνουν τα 6 έτη. Έτσι, η απειλή της φυλάκισης βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ για όλους, αλλά ακόμα περισσότερο για τις εκμεταλλευόμενες.

Η ταξική διάσταση του ποινικό-δικαστικού συμπλέγματος αποτυπώνεται με εμφατικό τρόπο μέσα από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Σε μια συνθήκη όπου η συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι φτωχοδιάβολοι, μικροπαραβατικές, τοξικοεξαρτημένοι και μετανάστριες, η αύξηση των παραβόλων, του κόστους εξαγοράς ποινής αλλά και του κόστους αναβολής έρχονται για να επισφραγίσουν ποιούς ακριβώς αφορά η περιβόητη απονομή της δικαιοσύνης. Σίγουρα δεν είναι οι εμπρηστές δασών, οι γυναικοκτόνοι, οι σωματέμποροι και η Hellenic Train. Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο τιτλοφορείται «Εκσυγχρονισμός του νομοθετικού πλαισίου για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας», γεγονός τουλάχιστον ειρωνικό δεδομένης της περιορισμένης αναφοράς σε τέτοιου είδους αδικήματα, η οποία έρχεται και σε αντίφαση και με το περίφημο νομοσχέδιο Τσιάρα. Βρισκόμενες σε μια από τις πιο δυσβάσταχτες, για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, περιόδους του ύστερου καπιταλισμού όπου το κόστος ζωής πιέζει με απίστευτη ένταση το κοινωνικό σώμα, όπου εργασιακά κεκτημένα και τα εργαλεία των διεκδικήσεων τους τίθενται εκτός νόμου – μέσω της ποινικοποίησης των απεργιών, διαδηλώσεων και παρεμβάσεων σε εργασιακούς χώρους λ.χ – το κράτος επιλέγει την ολομέτωπη επίθεση απέναντι στους εκμεταλλευόμενους επιστρατεύοντας την απειλή της φυλακής. Έτσι, μια παρέμβαση ενός σωματείου για τον ολιγόωρο αποκλεισμό μιας παραγωγικής μονάδας ή ενός καταστήματος εστίασης, μια παρέμβαση με συνθήματα και πανό έξω από μια δημόσια υπηρεσία μπορεί να επιφέρει φυλάκιση για τους συμμετέχοντες. Εναλλακτικά, μπορεί κάποια να καταλήξει μέσα σ’ ένα κελί επειδή δεν έχει πρόσβαση ούτε στα στοιχειώδη αγαθά, και επιλέγει να κλέψει από το σούπερμαρκετ προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει, μιας και νοίκι, ρεύμα, νερό αθροίζουν μερικές δεκάδες ευρώ πάνω από το βασικό μισθό. Κράτος και κεφάλαιο εξυφαίνουν την καπιταλιστική δυστοπία όπου ο μόνος αποδεκτός τρόπος για να ζεις είναι το να εργάζεσαι αδιαμαρτύρητα, πειθήνια και σιωπηλά, στα όρια της εξαθλίωσης.

Φυσικά στο στόχαστρο δεν βρίσκεται μόνο το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και οι εκμεταλλευόμενες/ οι, αλλά και πιο συγκεκριμένα ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, ένας χώρος που παρά την εντεινόμενη καταστολή δεν έχει απολέσει από τις θέσεις του την σημασία του πολύμορφου αγώνα και της αντίστασης ενάντια στο κρατικό μονοπώλιο της βίας, προτάσσοντας την σημασία της κοινωνικής & ταξικής αντιβίας. Βρίσκεται, έτσι, ιστορικά να αποτελεί δοκιμαστικό σωλήνα κατασταλτικών στρατηγικών άλλα και μηχανορραφιών, όπως έχουμε δει με το ιδιώνυμο του «αντιτρομοκρατικού» 187α , της εισαγωγής του στοιχείου του DNA, τις επαναλαμβανόμενες προφυλακίσεις πλήρους απουσίας στοιχείων κοκ. Έτσι, συνυπολογίζοντας την αύξηση της βαρύτητας των γραπτών καταθέσεων των μπάτσων, τον περιορισμό του ρόλου των ενόρκων στα μεικτά ορκωτά δικαστήρια, τη διεύρυνση των μονομελών δικαστηρίων και τον περιορισμό της δυνατότητας έφεσης, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι σωρεία κατασταλτικών μεθοδεύσεων και ποινικών σκευωριών που έχουν καταρριφθεί πανηγυρικά στο παρελθόν, θα μπορούσαν υπό αυτές τις συνθήκες να έχουν πολύ διαφορετική εξέλιξη. Η αφαίρεση πολλών «ασφαλιστικών δικλείδων» στρώνουν τον δρόμο για την κατά το δοκούν φυλάκιση αγωνιστών/ριων, όσο σαθρό και αν είναι το κατηγορητήριο. Η κατεύθυνση αυτή έχει καταστεί πρόδηλη μέσα στα τελευταία χρόνια, καθώς το κράτος έχει επιλέξει την συστηματική δίωξη αγωνιζόμενων, ανεξαρτήτως συνθήκης και γεγονότων, σε μια προσπάθεια να θέσει σε δικαστική ομηρία τα ίδια τα υποκείμενα, αλλά και να αποπολιτικοποιήσει την κινηματική δράση στα μάτια της κοινωνίας, αντιμετωπίζοντάς την ως μονάχα ποινικού ενδιαφέροντος σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Ο νέος Π.Κ δεν αφήνει απ’έξω το καθεστώς εξαίρεσης που έχει χτιστεί τους φυλακισμένους/ες αγωνιστές/στριες και τις/τους απειθάρχες κρατούμενες/ους. Η ιδιωνυμική προσέγγιση κράτους, δικαστών και σωφρονιστικών σε αδικήματα που φέρουν πολιτικά εφαλτήρια, όπως ο προαναφερόμενος 187α, οι εκδικητικές μεταγώγες, οι επ’ αόριστον παρατάσεις προφυλακίσεων, η στέρηση αδειών, η μη χορήγηση υφ’ όρων απόλυσης ανεξαρτήτως ικανοποίησης κριτηρίων – όπως είδαμε πρόσφατα και με την υπόθεση των συντρόφων Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη – , οι παρατεταμένες απομονώσεις είναι μόνο μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να κάμψει το ηθικό των φυλακισμένων αγωνιστών/ριών και των απείθαρχων κρατουμένων, αλλά και για να αποθαρρύνει τους εκτός των τειχών αγωνιζόμενους από τον πολύμορφο αγώνα. Η αύξηση στα όρια κράτησης, ο καθολικός περιορισμός στις αναστολές και η αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για την υφ’ όρον απόλυση – καθώς πλέον θα τίθεται εξ’ ολοκλήρου στην κρίση των δικαστικών συμβουλίων ανεξαρτήτως τυπικών κριτηρίων – συνιστούν την κανονικοποίηση του καθεστώτος εξαίρεσης, καθώς η γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία και τον εγκλεισμό θα ορίζεται κατά το δοκούν.

Η φυλακή δεν αποτελεί απλά μια αποθήκη ψυχών, ξεχασμένων από τις κοινωνικές διεργασίες της καθημερινότητας. Είναι η χωροταξική αποτύπωση της τιμωρίας, ένας μη-τόπος, απούσα -ως επί το πλείστον- από το αστικό πεδίο, αλλά πάντα παρούσα και κρεμάμενη πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων για να υπενθυμίζει τι συμβαίνει στο «παρεκκλίνον». Τα βλοσυρά συγκροτήματα των καταστημάτων κράτησης επιχειρούν να ορίσουν ένα σαφή διαχωρισμό: οι «εγκληματίες», οι επικίνδυνοι για την κοινωνική συνοχή και ευημερία που βρίσκονται εκτός πλαισίου, καλά φρουρούμενοι σ’ έναν τσιμεντένιο τάφο, και οι νομοταγείς πολίτες, οι πειθήνιοι, που φέρουν σε πέρας αδιαμαρτύρητα το ρόλο που τους έχει ανατεθεί πριν ακόμα γεννηθούν, αυτόν της παραγωγής και της κατανάλωσης. Η εξευτελιστική συνθήκη των ελληνικών (και όχι μόνο) φυλακών ενισχύει ακόμα περισσότερο τον ουσιαστικό τους ρόλο, αυτόν του φόβου της παρέκκλισης. Διαχρονικά υπερπλήρεις, με την συνολική πληρότητα να αγγίζει το 110%, και με συγκεκριμένα καταστήματα να φτάνουν το 190%(!), οι κρατούμενοι βρίσκονται στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο. Η απουσία φαρμάκων και ιατρικού προσωπικού έχει οδηγήσει ουκ ολίγες φορές κρατουμένους στο θάνατο για ευτελείς λόγους, οι υποδομές και οι συνθήκες κράτησης αποτελούν προσβολή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επάξια, λοιπόν, έχει κερδηθεί ο χαρακτηρισμός τους ως κολαστήρια.

Η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση προοικονομεί επίσης την εισαγωγή του μοντέλου της ιδιωτικής φυλακής. Η μη δυνατότητα των υπερφορτωμένων ελληνικών φυλακών να υποστηρίξουν την μαζική εισροή νέων καταδίκων όπως και οι άθλιες συνθήκες λειτουργίας τους, είναι βέβαιο πως θα γεννήσουν μια κυριαρχική ρητορική για την αναγκαιότητα δημιουργίας ιδιωτικών καταστημάτων κράτησης, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την ανθρώπινη ελευθερία εμπόρευμα. Αυτόματα, το κρατικό-δικαστικό σύμπλεγμα αποκτά κίνητρο να μεγιστοποιήσει τις ποινές φυλάκισης προκειμένου να προσφέρει κέρδος στους καλοθελητές που θα επενδύσουν σε αυτή τη βιομηχανία θανάτου. Το παράδειγμα των ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί ο θεσμός της ιδιωτικής φυλακής, έχει καταστήσει σαφή το χαρακτήρα της δικαιοσύνης: η συντριπτική πλειοψηφία των διωκόμενων δεν πάνε ποτέ σε δίκη αλλά καταλήγουν γρήγορα σε συμβιβασμό, ανεξαρτήτως αθωότητας, ενοχής και στοιχείων, καθώς από τη μία δεν μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά την ακροαματική διαδικασία καθώς η περάτωσή της απαιτεί πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά, και από την άλλη λόγω του ότι οι δικαστές μοιράζουν πολύ μεγαλύτερες ποινές όταν εκδικάζονται κανονικά υποθέσεις. Επιπροσθέτως, όλοι οι φυλακισμένοι υποχρεούνται να εργάζονται για λίγα σεντς την μέρα, προσφέροντας υπηρεσίες και παράγοντας αγαθά τα οποία αθροίζουν περίπου στα 11δις $ ετησίως. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια συνθήκη βγαλμένη από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, οπού κράτος και δικαστές φυλακίζουν προκειμένου να ικανοποιούνται τα deals κράτους-επενδυτών και να προσφέρουν σχεδόν αμισθί και εξαναγκαστική εργασία σε κάθε λογής βιομηχανία.

Για εμάς, η δικαιοσύνη και η δικαστική εξουσία δεν αποτελεί μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη οντότητα μέσα στο υπαρκτό. Αποτελεί άρρηκτο κομμάτι του συμπλέγματος κράτος-κεφαλαίου των σύγχρονων δημοκρατιών. Ο ρόλος της είναι η κατασκευή και η επιβολή του αποδεκτού ή μη, του κανονικού ή του παρεκλίνοντος, του αθώου ή του ενόχου. Μιας ενοχής ή αθωότητας που βασίζεται σε νομοθετήματα και αξιακούς κώδικες που δεν έχουν παραχθεί από την κοινωνική βάση για να εξυπηρετούν τις ανάγκες της, αλλά από τους κρατούντες με σκοπό να επικαθορίσουν το πως πρέπει να βιώνεται μια ζωή, να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση και να προστατέψουν την ροή του κεφαλαίου. Έτσι, η κλοπή είναι αδίκημα και τιμωρείται μόνο αν προέρχεται από τον παρία και αφορά ευτελές ποσό, αλλά περνάει στα ψιλά γράμματα όταν γίνεται από τα golden boys των κατασκευαστικών και του κλάδου της ενέργειας. Το σπάσιμο μιας τζαμαρίας από μια αναρχική μπορεί να οδηγήσει σε πολυετή δικαστική ομηρία, αλλά ή καταστροφή ολόκληρων βουνών και κοινοτήτων από την Ελληνικός Χρυσός επιβραβεύεται με επιδοτήσεις. Η ταξική αντιβία απέναντι στις δυνάμεις καταστολής διώκεται κακουργηματικά, ενώ τα σακατέματα σε διαδηλωτές από πάνοπλους ματατζήδες τους προσθέτουνε γαλόνια. Η δικαιοσύνη, όσο και αν θέλει να πλασάρεται σαν τυφλή, αντικειμενική και μη προκατειλημμένη, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα λάστιχο που πότε τραβιέται από την μια για να τιμωρήσει παραδειγματικά όποιον τολμάει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του, και πότε από την άλλη για να δικαιολογήσει τις πιο ειδεχθείς μορφές καταπίεσης.

Μπροστά στο έκτρωμα του νέου Π.Κ, και σε οποιονδήποτε Π.Κ, δεν θα μπορούσαμε παρά να πάρουμε τη θέση που μας αναλογεί: συνεχής αγώνας για την κατάργησή του στην πράξη. Γιατί οφείλουμε να διαρρήξουμε τις αξίες της τιμωρίας, του εγκλεισμού και της πειθάρχησης, των ακρογωνιαίων, δηλαδή, λίθων αυτού του γερασμένου κόσμου. Εντός και εκτός των τειχών, με γνώμονα την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση, να παλέψουμε για το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής, για την κατάργηση των νόμων από τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες, για την κοινωνική χειραφέτηση με πυξίδα την ισότητα και την αλληλεγγύη. Για την επανάσταση.

Αναρχικό στέκι Υπόκεντρο

Αραχώβης 42, Εξάρχεια, ypokentro@espiv.net

Αλληλεγγύη στις εκκενωμένες καταλήψεις Άνω Κάτω Πατησίων, Ζιζάνια και Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου

Το πρώι της 25ης Αυγούστου 2023, ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλλαν και εκκένωσαν την κατάληψη του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω – Κάτω Πατησίων, καθώς και την κατάληψη Ζιζάνια στις οδούς Φυλής και Φερών (πλ. Βικτωρίας). Και οι δύο καταλήψεις, η πρώτη μετρώντας 27 χρόνια ζωής ενώ η δεύτερη τρία, είχαν ενεργή σχέση με τις γειτονιές τους, λειτουργώντας ως τόποι αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε ντόπιους και μετανάστες/ριες μέσα στο νοσηρό αστικό κέντρο. Λίγες μέρες μετά τις δύο εκκενώσεις, στις 31/08, οι μπάτσοι εισβάλουν και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου, καταστρέφοντας υλικές υποδομές. Ο χώρος πολύ σύντομα ανακαταλαμβάνεται με φόντο πλήθος διώξεων, πολλές προσαγωγές και συλλήψεις,αλλά και τραυματίες από τους δολοφόνους της ΔΡΑΣΗ. Παράλληλα, η κοσμητεία της Νομικής εισβάλλει και εκκενώνει το στέκι των Καλιαρντών, σε μια ακόμη προσπάθεια αποστείρωσης της φοιτητικής κοινότητας.

Ο χρόνος που επιλέγεται δε μας εκπλήσσει. Στο κατώφλι των πιο σκληρών ανταγωνισμών, τα υλικά πλήγματα στο κομμάτι που αντιμάχεται με τους δυναμικότερους όρους τα σχέδια των κυρίαρχων είναι αναμενόμενα. Εν μέσω καταστροφικών πυρκαγιών και πλημμυρών που θερίζουν όλο τον ελλαδικό χώρο, έχοντας αφήσει πίσω τους δεκάδες νεκρών, σε μια συνθήκη εθνικιστικού και ρατσιστικού παροξυσμού (πάντα με τις ευλογίες και την πριμοδότηση του κράτους), καθώς και της ολοένα εντεινόμενης οικονομικής αφαίμαξης και εργασιακής ασφυξίας των από τα κάτω, η κρατική εξουσία για άλλη μια φορά επιτίθεται σε όσους και όσες αγωνίζονται και προσπαθούν να βάλουν ανάχωμα στη στυγερή πραγματικότητα που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο. Δεν ξεχνάμε άλλωστε τι συνέβη εν μέσω καλοκαιριού, που λίγο μετά την πολύνεκρη δολοφονία των μεταναστών στην Πύλο, άλλοι δύο ελεύθεροι χώροι, το πάρκο Δρακόπουλου και ο ΕΚΧ Βοτανικός, βρέθηκαν στο στόχαστρο κράτους και επενδυτών όπως συμβαίνει με το Λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια και σε άλλες περιόχες. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που στοχοποιούν τα πιο υποτιμημένα ταξικά αδέρφια μας, τους μετανάστες/στριες, στρώνοντας το έδαφος για τις δολοφονίες μεταναστών και τα ρατσιστικά πογκρόμ όπως αυτά σε Έβρο και Λεμεσό, αποκλείουν τους ελεύθερους χώρους και καταστέλλουν τις ριζοσπαστικές δομές του ανταγωνιστικού κινήματος στα πλαίσια μίας συνολικής, ψυχρά υπολογιστικής εκστρατείας.

Οι καταλήψεις και τα αυτοοργοργανωμένα εγχειρήματα αγώνα αποτελούν σημεία πολιτικής ζύμωσης, τόπους συνάντησης και αμφισβήτησης των κυρίαρχων σχέσεων, ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αποτελούν αναχώματα στον εθνικιστικό και πατριωτικό οχετό, στο ρατσισμό και το φασισμό, στην πατριαρχία, στις κραυγές για συστράτευση σε εθνικούς πολέμους καθώς και στην ανάπτυξη και τον εξευγενισμό. Μέσα από τις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αγώνα, παλεύουμε χωρίς μαγικές συνταγές, αλλά με όπλα μας τη συλλογικοποίηση, την αλληλεγγύη και τη δράση στο εδώ και το τώρα, για την συλλογική και ατομική απελευθέρωση.

Σε πείσμα του κράτους, των εφεδρειών του, αλλά και των “εχεφρόνων” χειροκροτητών του, οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Άνω Κάτω, Ζιζάνια, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου και στέκι Καλιαρντών, και σε όλα τα διωκόμενα άτομα.

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Αναρχικό Στέκι Υπόκεντρο

Εκδήλωση-Συζήτηση, Παρασκευή 10/02, στις 18:00 ΑΣΟΕΕ

ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ

-Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, ο ενδοκυριαρχικός πόλεμος στην Ουκρανία και η συμμετοχή του ελληνικού κράτους.

-Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός ως πολεμική προετοιμασία.

-Ο πόλεμος ως κομβικό σημείο της διαρκούς κρίσης.

Ανοιχτή αντιπολεμική συνέλευση αναρχικών

ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ_ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟ_02_2023_ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ_ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Τα Εξάρχεια θα παραμείνουν σε τροχιά αντίστασης

Η γειτονιά των Εξαρχείων φέρει ανέκαθεν για μεγάλο μέρος (και) του α/α κινήματος ένα συμβολικό κεφάλαιο, καθώς πολιτικές διαδικασίες, εξεγερτικά γεγονότα, αυτοοργανωμένοι χώροι, δράσεις αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κρατικές επιβολές έχουν δώσει σάρκα και οστά -και σε αυτό το γεωγραφικό πεδίο- στο όραμα του συνολικού αγώνα για την ανατροπή του σάπιου κόσμου της εξουσίας. Πολλές δεκαετίες τώρα η δυναμική της γειτονιάς αποτελεί ένα εχθρικό πεδίο για το κράτος και τους σχεδιασμούς του και, αναπόφευκτα, έχει μετατραπεί σε δοκιμαστικό σωλήνα των κατασταλτικών του πολιτικών.

Έτσι, τόσο κατά την προηγούμενη αριστερή διαχείριση από τον Σύριζα, όπου εκκενώθηκε πλήθος στεγαστικών, μεταναστευτικών και πολιτικών καταλήψεων, αλλά και από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της διακυβέρνησης από τη δεξιά διαχείριση, αρχικά με την στοχοποίηση των καταλήψεων και στη συνέχεια με την ευκαιριακή -εξαιτίας της πανδημίας- επιτάχυνση της επιβολής των κρατικών σχεδιασμών στα Εξάρχεια, οι εκκενώσεις συνεχίστηκαν. Και, βέβαια, συμπληρώθηκαν με το σφράγισμα του κτηρίου Γκίνη, την εκτόξευση της βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnb) την εκκίνηση των εργασιών στην πλατεία για το Μετρό, τη λεγόμενη ανάπλαση του Λόφου Στρέφη και την κατοχή της περιοχής από αμέτρητους μπάτσους. Στόχος η «κάθαρση» των Εξαρχείων, η πάταξη, δηλαδή, κάθε μορφής αντίστασης και ριζοσπαστικής σκέψης και η παράδοση της γειτονιάς σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία από την πλευρά του κεφαλαίου.

Η καταστροφή των ελεύθερων χώρων και πλατειών, μεταξύ των οποίων και η πλατεία Εξαρχείων, η οποία έχει μετατραπεί σε φρουρούμενο από κάθε λογής μπάτσους εργοτάξιο/οχυρό με λαμαρίνες, εντάσσεται στον ευρύτερο σχεδιασμό του «εξευγενισμού» (gentrification) του μητροπολιτικού ιστού με ζώνες συγκεκριμένων χρήσεων (κατοικία, εργασία, ψυχαγωγία). Και η ανάπλαση του λόφου του Στρέφη δεν μπορεί παρά να ενταχθεί μέσα στις γενικότερες κινήσεις της δημοτικής αρχής, για την περαιτέρω εκμετάλλευση των ελεύθερων δημόσιων χώρων στο όνομα της ανάπτυξης. Σχεδόν όλες οι γειτονιές του κέντρου της Αθήνας (Εξάρχεια, Κυψέλη, Κολωνός, Κουκάκι, Πετράλωνα, κτλ) εδώ και δυο δεκαετίες επαναπροσδιορίζονται, γίνονται εκμεταλλεύσιμες, αναπλάθονται, την ώρα που κάτοικοι εκδιώκονται από τα σπίτια τους, ώστε να εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομικής και εμπορικής δραστηριότητας και η προώθηση της «βαριάς βιομηχανίας της χώρας», του τουρισμού. Μια επίθεση με σαφές ταξικό πρόσημο.

Όπου και να την συναντήσουμε, η καπιταλιστική ανάπτυξη βρωμάει καταπίεση, εκμετάλλευση, αίμα και υπέρογκα κέρδη για τους εκλεκτούς, εις βάρος πάντα των κατώτερων στρωμάτων. Γι’ αυτό και μαζί με όλα αυτά το κράτος φροντίζει να κάνει ολοκληρωμένα τη δουλειά του και προετοιμάζει το πεδίο με προπαγάνδα, βία και καταστολή. Καμιά μας, βέβαια, δεν μπορεί να αρνηθεί τον πολιτικό συμβολισμό που περιέχουν και για το κράτος αυτές οι κινήσεις όταν αναφέρονται στην περιοχή των Εξαρχείων.

Η απόπειρα εγκληματοποίησης και υπονόμευσης της πολιτικότητας που έχουν δημιουργήσει τα γεγονότα των προηγούμενων δεκαετιών στα Εξάρχεια και η μετατροπή τους σε μια αποστειρωμένη, τουριστική περιοχή, σύμφωνη με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, οφείλουν να συναντήσουν τα κοινωνικά και πολιτικά αναχώματα που αναλογούν στην περίσταση. Επιλέγουμε, λοιπόν, να εμβαθύνουμε περαιτέρω τις ρίζες μας σεαυτό το έδαφος, να λάβουμε θέση μάχης σε άλλη μια πτυχή ενός γνώριμου πολέμου, του κοινωνικού-ταξικού.

 

Να οξύνουμε τις αδιαμεσολάβητες μορφές αγώνα

Να αντισταθούμε στην καπιταλιστική ανάπτυξη και τον εξευγενισμό

Να αντεπιτεθούμε στους κρατικούς σχεδιασμούς

υποκεντρο_εξαρχεια

Σχετικά με το αναρχικό στέκι «Υπόκεντρο» 

Εδώ και δύο χρόνια, άτομα και συλλογικότητες του αναρχικού χώρου που δραστηριοποιούμαστε χωροταξικά στο ευρύτερο κέντρο, βρεθήκαμε πάνω στη βάση της ανάγκης μας για τη δημιουργία ενός χώρου που θα μπορέσει να στεγάσει την επιθυμία μας να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου που εντείνεται διαρκώς.

Δημιουργούμε ένα χώρο ο οποίος στοχεύει να αποτελέσει σημείο συνεύρεσης και εκκίνησης αγώνων, ορμώμενων από τις ανάγκες που δημιουργούν οι πολιτικές μας θέσεις και αξίες. Επιχειρώντας τη διαλεκτική σύνδεση θεωρίας και πράξης μακριά από λογικές διαμεσολάβησης, ιεραρχίας, ανάθεσης και διαχωρισμών παντός τύπου, με πυξίδα μας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και τον αλληλοσεβασμό, χτίζουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Επιδιώκοντας τη σύνδεση με συντρόφια με τα οποία μοιραζόμαστε κοινές αξίες και προτάγματα, αλλά και με ανθρώπους που αντιλαμβάνονται εαυτούς στο μετερίζι των καταπιεσμένων, επιθυμούμε το «Υπόκεντρο» να αποτελέσει τόπο συνδιαμόρφωσης και ζύμωσης με όρους αντιεμπορευματικούς και οριζόντιους, τόσο σε επίπεδο γειτονιάς, όσο και ευρύτερα.

Χωρίς μαγικές συνταγές, αλλά με όπλα μας τη συλλογικοποίηση, την αλληλεγγύη και τη δράση, χαράσσουμε ένα ακόμη μονοπάτι, συμβάλλοντας από τη μεριά μας στον αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.

ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΥΠΟΚΕΝΤΡΟ+