Δεκατέσσερα χρόνια μετά, κατεβαίνουμε στο δρόμο κοιτώντας πίσω, στο κοινωνικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη του ’08, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και στο αύριο. Γιατί η ιστορία από τις άγριες ημέρες και νύχτες του Δεκέμβρη πρέπει να ειπώνεται ξανά και ξανά απ’ τις εξεγερμένες, ανοίγοντας δρόμους για όσα θέλουμε να συμβούν στο μέλλον. Γυρνώντας την απειλή πάνω από τα κεφάλια των εξουσιαστών μας, μιλώντας στο τώρα για ό,τι παρουσιάζεται ως αδύνατο και αρκεί μια σπίθα για να γίνει δυνατό.
Γιατί τη δολοφονία του 15χρονου αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη, που μας όπλισε με οργή, ακολούθησαν πολλές ακόμα. Σε μια λίστα δικών μας νεκρών, καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων που δε σταματά να μεγαλώνει από ένα σύστημα φύσει και θέσει δολοφονικό. Κράτος και καπιταλισμός, διαχέουν εκμετάλλευση και σπέρνουν θάνατο, μέσα από την ασφυκτική καθημερινότητα, τους πολέμους και τις δολοφονίες μεταναστών σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα, την μισθωτή σκλαβιά και τις εργατικές δολοφονίες, την ακρίβεια και την ιδιοκτησία, την πατριαρχία και την καταστροφή της φύσης, τις φυλακές, την καταστολή, το ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Κομμάτι αυτής της επίθεσης στρέφεται σήμερα στη γειτονιά των Εξαρχείων, τη γειτονιά όπου ξεπήδησε το πρώτο ξέσπασμα οργής του Δεκέμβρη στο όνομα της εκδίκησης απέναντι στην κρατική δολοφονία του Αλέξη στον πεζόδρομο της Μεσολλογγίου. Το ξέσπασμα που ρίζωσε ταυτόχρονα στο όραμα του συνολικού αγώνα για την ανατροπή του σάπιου κόσμου της εξουσίας, πριν αυτό διαχυθεί παντού, καταλάβει τις σχολές, τα σχολεία, τους δρόμους και τις πλατείες σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Το βίαιο και απελευθερωτικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη έγινε εξέγερση όταν η κοινωνική αντιβία απέναντι στη βία του κράτους εκδηλώθηκαν πολύμορφα σε έκταση και ένταση και διαχύθηκαν σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια πέρα από τον α/α χώρο, με δεκάδες καταλήψεις, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, πορείες, οδοφράγματα.
Σήμερα τα Εξάρχεια δέχονται ευθεία επίθεση από το κράτος, μέσω του εξευγενισμού, του εκδιωγμού κατοίκων, της κατοχής από αμέτρητους μπάτσους, της τουριστικοποίησης, της εκκένωσης, καταστροφής και εκμετάλλευσης ελεύθερων χώρων όπως η πλατεία, ο λόφος Στρέφη, οι καταλήψεις. Η επίθεση αυτή στοχεύει στο να αποπολιτικοποιήσει τον αγωνιστικό χαρακτήρα μιας γειτονιάς με μακρά ιστορία, αφού τα Εξάρχεια ανέκαθεν αποτελούσαν τόπο συνάντησης και διασταύρωσης των ριζοσπαστικών κομματιών του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, παίζοντας καίριο ρόλο και στην εξέγερση του 2008, η οποία έδωσε σάρκα και οστά στους τρόπους της αντεπίθεσης, της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων, της αυτοοργάνωσης των απαντήσεων μας.
Την εξέγερση έφερε το απόθεμα της κοινωνικής οργής και η ανάγκη να ζήσουμε στο σήμερα το όραμά μας για το μέλλον. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση» όπως γράφτηκε και στο τοίχο τότε, μια ερώτηση για το αν θα συνηθίσουμε το θάνατο. Αν θα συνηθίσουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση που κράτος και κεφάλαιο προσφέρουν απλόχερα. Και η εξέγερση με τη σειρά της έφερε αντιστάσεις που ρίζωσαν στο κοινωνικό φαντασιακό και στην κινηματική παρακαταθήκη και πρακτική, με τις δεκάδες καταλήψεις, ομαδοποιήσεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, τις δομές, την άμεση δράση, τις ανοιχτές συνελεύσεις, να ενισχύονται και να αυξάνονται μετά το ‘08.Αυτήν την παρακαταθήκη που δέχεται τη συντονισμένη επίθεση από το κράτος, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε πολιτικό διαχειριστή, υπερασπιζόμαστε τώρα, με στόχο να γειώσουμε τα δεδομένα μιας άλλης δεκαετίας στο σήμερα.
Γιατί η αντιβία των καταπιεσμένων, η συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση φέρνουν τη χειραφέτηση. Μέσα από την εξέγερση βαδίζουμε προς την κοινωνική απελευθέρωση, καθιστώντας σαφές, όπως και τότε, ότι η εξουσία δεν είναι παντοδύναμη και το κράτος δεν είναι άτρωτο. Γιατί όπως τότε όλα είναι εφικτά. Όλα συνεχίζονται…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2022, ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
